TODAY WE DEMONSTRATED AGAINST SEVERE GOVERNMENT POLICY REGARDING THE FINANCIAL CRISIS IN GREECE.
OUR DEMONSTRATION TOOK PLACE IN MOST TOWNS.

We said
The word “democracy” was invented in the ancient Greece.
Now will be reinvented by the New Greece! 😉
Our demonstration was very successful, especially in Athens & Thessaloniki!!!
At least 15000 only in Athens! And there were more all around the country! By this time they have already built tents at Sydagma Square, protestors will stay there until morning or until the Change!
Our voices were at last united, AWAY from left or right parties!
At last we were ONE against the severe policies, ALL demanding CHANGE!
AWAY from chemicals and violence!
In a peaceful yet so dynamic way…
Tomorrow our demonstration goes on…

PS: I had the chance to announce our event on the microphone, called anyone who want to join me in this, to add me and communicate with me!!! Let’s go!!!
Good luck to all of you, my friends!!!

Thank you Michael, again
Inspiration

Nana Nestoros

The event has been forwarded to the Artists Organization of Volos, so as to provide us help…if they want & if they can. One way or another…WE WILL MAKE IT.
The event has also been forwarded to a rock singer (friend of mine) who is very popular in Greece… We will talk these days about the event, plan whether we will cooperate on this. I will announce his name upon acceptance, if he wishes.
Trying to find the “cores” for my team. The “cores” will organize their own teams. Each team taking responsibility on different subjects.

If you have any ideas, generally, please feel free to comment!!!

Nana Nestoros

Η Επανάσταση του Αυτονόητου

Τα νωχελικά του βήματα μέσα στο κόσμο σταματούν. Σιωπηλός στέκει και αφουγκράζεται τις μεθυσμένες ανάσες ονείρων, που μιλούν για ψυχές που έχουν δυνάστη το χρόνο. Στο εγχειρίδιο της ζωής του ξαφνικά αναδύεται το μυστικό μιας άγνωστης μοίρας και στον λόγων του το παλμό κρύβεται η αλήθεια, καθώς ενσαρκώνει το ρόλο του αφηγητή της φθοράς στη τέχνη του Δημιουργού. Παρουσιάζεται ως σιωπηλός παραβάτης μιας άνομης ενοχής, και στους χάρτες της παλάμης του προβάλει ο σκοπός, οδοιπόρος της στιγμής. Δυναμικά ανοίγει τα χάρτινα φτερά του άστεγου ονείρου του, και απομακρύνεται απο τη μορφή της καθημερινότητας ως ανάγκη, η οποία αποτελεί τη φυλάκιση του αύριο ως επιλογή. Μετέωρος ταξιδιώτης ενός κόσμου που έχει απολέσει την ανθρωπιστική του ταυτότητα, παρ’ όλα αυτά εκείνος δε σταματά να επιθυμεί. Επιθυμεί να κεντήσει στο πέπλο της ευτυχίας τα χρυσά γράμματα του ρομαντισμού. Επιθυμεί να ορίσει ο ίδιος τη δική του υπόσταση στο σήμερα. Επιθυμεί τη δική του Επανάσταση για το Αυτονόητο. Τι είναι όμως αυτονόητο;… Οι εποχές αλλάζουν, οι αξίες αναζητούνται στο Κεάδα της απώλειας και στα άλλοτε φωτεινά σοκάκια της ηθικής, πλέον δεσπόζει το σκοτάδι. Το παρόν χαρακτηρίζεται απο το φόβο, ο οποίος κυριαρχεί και κάνει τους ανθρώπους εν δυνάμει ρατσιστές, απόμακρους ηγέτες της μοναξιάς. Η λειτουργία της κοινωνίας έχει λαξευτεί με τέτοιο τρόπο που έχει γίνει δυσανεκτική σε κάθε αυθεντική δημοκρατική σκέψη. Στο βωμό της τρομοκρατίας και του ρεαλισμού επέρχεται στα ανθρώπινα δικαιώματα μία αγελαία ισοπέδωση.
Παρατηρεί προσεκτικά γύρω του και βλέπει μόνον άτομα, η εποχή που ορίζαμε τους ανθρώπους ως κοινωνία έχει παρέλθει. Γιατί;… Γητευτής των προθέσεών και των πράξεων του ζητά απαντήσεις και αντιδρά με πολιτισμό. Οι ορίζοντες της δικής του αποκάλυψης για το χρονικό μιας αλλαγής, ακροβατούν μεταξύ του “Πρέπει” και του “Δε Μπορώ”… Οι πλαστές ελευθερίες που του προσφέρονται αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες του και η αναζήτηση του ιερού εαυτού του περνά μέσα απο το μυστικό διάλογο της συνείδησης. Βουβή η νόηση μπρος στις ιαχές των ονείρω,ν που τον καλούν στη δημιουργία και το χάδι μιας απάντησης. Είναι η στιγμή που βρίσκεται μπροστά στο μυστήριο του κάθε ανθρώπου και της ιστορίας του, και αυτό καλείται επιλογή. Συνεχίζει να περπατά πιο σταθερά πια, χαμογελά στους περαστικούς και ας μη τους ξέρει. Είναι ελεύθερος, όχι γιατί του το είπανε, γιατί το νιώθει… Η αλλαγή ξεκίνησε απο μέσα του και είναι ικανή να αλλάξει το κόσμο, γιατί η δύναμη της αλλαγής κρύβεται μέσα στην αγάπη… Όλοι γύρω του τώρα τον κοιτούν ως μια ξεχασμένη ύπαρξη, και όμως αυτός ο άνθρωπος είναι κάπου μέσα μας ζητώντας την ανάστασή του…

Λάκκας Παναγιώτης Θεοτόκης

Για τον ενεργό άνθρωπο

Κάποτε ήξεραν. Για την ακρίβεια τους το προσέφεραν και μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν. Πολεμώντας έχτιζαν τον εαυτό τους πάνω σ’αυτό. Έχαναν τη ζωή τους μα όχι τον εαυτό τους,και ο εαυτός τους ήταν εκείνη η προσπάθειά τους να τον αρνηθούν,να τον καταργήσουν.Τα χέρια τους ποτέ δεν μούδιαζαν από την αμηχανία ή την επανάληψη.Κρατούσαν το όπλο.Γνωριζαν με τι να το γεμίσουν και που να το στρέψουν ακόμα και ενάντια στους ίδιους.Ξπερνώντας τα όρια τους ένιωθαν μια υποψία ελευθερίας και αποφασιστικότητας,όμως τότε μεγάλωνε η ανάγκη τους γι’αυτήν.Έτσι κάθε φορά γέμιζαν το όπλα με τα ίδια σκάγια.Εκείνα που είχαν καταστρέψει το πρώτο λουκέτο.Κάθε φορά.

“Κρατούσα το όπλο γιατί ήθελα να σκοτώσω.Τόσο μίσος είχα μέσα μου”
Σκέψεις από μια συνέντευξη

Άλλος ένας κρυφός ανθρώπινος πόθος,όχι λιγότερο επικίνδυνος από ένα όπλο στα χέρια ενός δολοφόνου.
Ότι έκαναν ήταν στάση ζωής.Όχι αντίδραση που άλλωστε δεν είναι παρά ένα φυσικό επακόλουθο.Η ζωή που διάλεγαν ήταν απόφαση συνειδητή,κοσκινισμένη από δηλητηριώδης αμφιβολίες.Διάλεγαν τη θέλησή τους.Πάντα όμως μέσα τους υπήρχε ένας ξηρός τόπος που στέγνωνε τις σκέψεις τους,τις γεμάτες γενναιοδωρία ,αθωότητα και θάρρος μα λίγο πριν όλα αυτά στραγγίξουν, η βροχή του μίσους τους πρόφτανε αδειάζοντάς το και πάλι πανού.
Η μεγαλύτερη ασέβεια προς τον άνθρωπο δεν είναι ο φόνος του,αλλά η αντικατάστασή του.Ο φόνος είναι η αντίδραση του φθόνου και η αντικατάσταση της αδιαφορίας.Την αλλαγή την φέρνει και ο μικρότερος κόκκος που είναι θαμμένος στη γη.Δεν θα έπρεπε να τη θεωρούμε αυτοσκοπό,αλλά προυπόθεση του ελεύθερου και ενεργού ατόμου.Η ίδια μας προσφέρει τον χρόνο και την ταυτότητά μας.Ωστόσο θα έπρεπε να αναρωτηθούμε αν αυτή η εγγενής ανρωθώπινη ιδιότητα αποτελεί μια υπερβατική πράξη ή πράξη εξέλιξης.

Προσπαθούμε να ισορροπήσουμε σε μια στοίβα από σαλιωμένα θεμέλια,αλλά ας δώσω μια διαφορετική εικόνα για να μην παρεξηγηθώ(αυτός ο φόβος πρέπει να εκλείψει).Διαγράφουμε λοιπόν τροχιά σε ένα γαλαξία συμφερόντων.Καθόλου πρωτότυπο.Ποιος όμως προσπάθησε να το αρνηθεί;Να αρνηθεί δηλαδή την ίδια του τη θέση; Κάθε δραστηριότητα συνδέεται μοιραία,και δε θα έλεγα μονάχα αιτιακά,με την ιδέα μιας ικανοποιητικής δοσοληψίας.Το “μοιραίο”έγκειται στην ανάπτυξη μιας συχνότητας,σύμφωνα με την οποία τα μικροσυστήματα που κατασκευάζονται,δρουν με στόχο την διατήρησή τους στην ενιαία τροχιά και την αποφυγή της σύγκρουσής τους με τα υπόλοιπα.Πρόκειται για την εξυπηρέτηση του ατομικού οφέλους (για να ξεκινήσω από την ελάχιστη μονάδα),και όχι για την αναβάθμιση της ίδιας της διαδικασίας της σκέψης.Επίσης καθόλου πρωτότυπο.Δεν είναι παρά ένα φαινόμενο που μόλυνε το πνεύμα των ανθρώπων με ένα ιδιαίτερα επεκτατικό ρυθμό,από την εποχή της Αναγέννησης,όταν δηλαδή ο άνθρωπος απέκτησε το δικαίωμα και τη δύναμη,να ανταγωνίζεται τη μάζα και να ορίζεται ως άτομο με ξεχωριστή οντότητα και ξεχωριστό τρόπο σκέψης και δράσης.Μήπως θα έπρεπε να σκεφτούμε,πως η συχνότητα αυτής της ύπαρξης,που λέγεται άτομο,δομείται και αναπτύσεται σε ένα ρυθμό που τον ενσωματώνει στο τάδε ή δείνα σύστημα,αναιρώντας έτσι την ίδια την ατομική του ύπαρξη,την οποία αναζητά συνεχώς,όμως διεισδύοντας περισσότερο σ’αυτό;

Επέρχεται κατά συνέπεια ένα πλήθος θεωριών/υπερ-θεωριών,φιλισοφικών συστημάτων και γνώσεων,που ενώ αναπτύσουν ενίοτε τη μέθοδο κατάργησης του συστήματος,το επαληθεύουν και εγκολπώνονται σ’αυτό.Με το να περιγράφουμε δηλαδή την κατάργηση του συστήματος,το στηλιτεύουμε ακόμα και μέσα στην ιδέα της καταστροφής.Έπειτα,ακόμα και αν καταφέραμε να πλάσουμε την ιδέα της επανάστασης,την εντάξαμε σε στεγανούς ορισμούς,με αποτέλεσμα να μην είμαστε σε θέση να στραγγίξουμε από αυτήν τα στοιχεία που την θέτουν ως “είναι”.Γίνεται το κατακάθι της Ιστορίας.
“Είμαστε εφευρέτες της Επανάστασης,αλλά δεν ξέρουμε πώς να την χρησιμποιήσουμε”
Πήτερ Βάις
Το ντελικάτο κύκλωμα νανουρίζει ή μάλλον εκκολάπτει την αθλιότητα της γνώσης,τον ευνουχισμό του διαλόγου και την ματαίωση της ελεύθερης κρίσης του εαυτού και των άλλων.Ακόμα και μια υποψία επανάστασης δεν αποδεικνύει τίποτα άλλο από την μεγάλη του ισχύ.Σε κάθε περίπτωση η ίδια μας συστήνεται όταν γνωρίσουμε τον εχθρό της,διαφορετικά η ίδια η στερεοτυπία της επανάστασης οδηγεί στην προέκταση και κατάφαση του συστήματος,αντί της άρσης του και κατά συνέπεια στην αυτοαναίρεσή της.Ας μην ξεχνάμε αυτό που είπε ο Ελίας Κανέτι στο βιβλίο του Μάζα και Εξουσία:“Με κάθε επανάληψη της διαταγής,που δεν την ακολουθεί η εκτέλεσή της,η διαταγή χάνει κάτι από τη ζωή της”Η κατάργηση λοιπόν έρχεται με την ανυπακοή η οποία συμβαίνει με αυτονομημένες-εκτός συστήματος-δράσεις και όχι αντιδράσεις,αφού η δεύτερη επαληθεύει υπαρξιακά την πρώτη.Στην ουσία όταν επαναστατώ ενάντια στο “άλλο”,επαναστατώ ενάντια στον εαυτό μου και ενάντια στις ανάγκες που εκείνο μου δημιούργησε και με οδηγεί στη ματαίωση.

Δεν θα αναφερθώ στο φαινόμενο της τάξης και της αταξίας,καθώς το δεύτερο δίνει υπόσταση στο πρώτο,ούτε θα επικαλεστώ μία τρίτη ύπαρξη που θα ήταν προϊόν σύγκρουσης και σύνθεσης αυτών των δύο.Ίσως όλα θα έφεραν τα σαπισμένα προς ανάπλαση κομμάτια του προηγούμενου συστήματος άρα και τρόπου σκέψης.Θα θίξω όμως την ανάγκη για ένα φυγόκεντρο σύστημα,όταν το κέντρο από το οποίο απομακρύνεται,έχει δομηθεί από ένα πλήθος ιστορικών χαρακτηριστικών που αποδίδονται αιτιακά.Η προοπτική της ιστορίας στο χρόνο οφείλεται στη μνήμη και στην ιδιότητά της να μας επιτρέπει να κατασκευάζουμε πραγματικότητες από “διαδοχικότητες”,συνήθειες και νόμους.Όσον αφορά αυτό το τελευταίο,οι νόμοι είναι αυτοί που “σημαίνουν” την πραγματικότητα,όταν κάποτε το ρόλο αυτό κατείχε η Μοίρα.Κάθε νόμος επιβεβαιώνει την τάση του ανθρώπου για έλεγχο από και προς αυτόν.Τα γονίδια λοιπόν πάντα θα υπάρχουν.Πόσο νόημα θα είχε η ενεργοποίησή τους από κάθε μορφή καταπίεσης,ώστε να γεννηθεί άλλο ένα μικροσύστημα εγγεγραμμένο στην αταξία,τείνοντας και πάλι προς την τάξη,και πόσο νόημα θα είχε μία τάση φυγής από αυτή;Ένα σύστημα μετέωρο,“μοιραία” αυτόνομο,καθώς θα ξέφευγε από τη δύναμη της βαρύτητας.Θα έλκει χωρίς να έλκεται με την προοπτική σχηματισμού ενός νέου γαλαξία.Και χωρίς ιδιαίτερους συμβολισμούς,ας είναι “το άτομο” που θα διαμορφώσει “ένα σύστημα” και όχι “το σύστημα” που θα διαμορφώσει “ένα άτομο”.Άλλωστε οι κανόνες μας εμποδίζουν να δούμε τον κόσμο πέρα από τα όριά μας,πόσο μάλλον όταν τους θεωρούμε ως απόλυτα δεδομένες έννοιες.Η υπέρβασή τους δεν οδηγεί παρά σε νέα συστήματα,διαφορετικά μεν αλλά δεν παύουν να είναι συστήματα.

Αν λάβουμε ως παράδειγμα την ύπαρξη και τον τρόπο ζωής του τεχνοκρατικού ανθρώπου,αντιλαμβανόμαστε,πως αυτό το φαινόμενο απλώνει και σφηνώνει τα άκρα του σε κάθε φωλιά του εγκεφάλου του,ακόμα και στην πιο ξεχασμένη και όταν αυτό το φαινόμενο καταρρεύσει,καταρρέει και ο ίδιος.Ο τεχνοκρατικός/βιομηχανικός/καπιταλιστικός τρόπος αντίληψης συνεχίζει να διευρύνεται οδηγώντας στον ατροφισμό της “εφευρετικότητας”,της κρίσης,της αυτάρκειας.Εν ολίγοις,,ο μηχανικός άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο από προέκταση τώρα πια της μηχανής και όχι ο χειριστής της.Τίθεται πάντα η γνώση ως επιχείρημα,όμως προσπαθούμε να την καταδυναστέυσουμε αντί να συμμαχήσουμε μαζί της.Μια χαμένη αξία ή ίσως μια αμήχανη αξία.Κατά την άποψή μου,γνώση χωρίς εφαρμογή είναι πλανήτης χωρίς οξυγόνο με την πράξη να αιωρείται λαθραία.Καμία διέγερση ή παρενόχληση σκέψης και μόνο με την τελευταία είναι δυνατός και ο διάλογος,η έλλειψη του οποίου είναι από τα πιο επικίνδυνα συμπτώματα των καιρών μας.Κι αν υπάρχει,έχει τη μορφή της εξομολόγησης.

Ας αφήσουμε όμως για λίγο τα πολυσήμαντα παραμύθια μας και ας δεχτούμε πως η ίδια η φύση και ο πυρήνας της ανθρωπότητας ταλαντεύεται ανάμεσα στην πρόοδο και την παρακμή,κατα τ’άλλα τείνει προς το χάος.Και η πολυπόθητη αλλαγή δεν είναι παρά η τάση μας προς αυτή την πρόοδο.Εδώ θα προσθέσω τη σκέψη του Νίτσε που κατά την άποψή μου αποτελεί την κύρια βάση του ευρωπαϊκού μηδενισμού όπως ο ίδιος άλλωστε υποστηρίζει: «Όπου υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη,κουβαλά μαζί της ένα φοβερό κομμάτιασμα,καθώς και μια εξαφάνιση,όμως τέτοιου είδους ταλαιπωρίες σε περιόδους που κάνουν τεράστια βήματα προς μέλλον.Είναι γνωστό ότι κάθε κίνημα στην ιστορία της ανθρωπότητας που υπήρξες ρωμαλέο,προκάλεσε ταυτόχρονα κι ένα μηδενιστικό κίνημα.Σε ορισμένες περιπτώσεις,αυτό το κίνημα ίσως αποτελεί ένδειξη μιας έντονης και αξιόλογης ανάπτυξης κι ακόμη,ένδειξη για το πώς περνά η ανθρωπότητα σε καινούργιες συνθήκες.Αυτές οι καινούργιες συνθήκες εξαπλώνουν τις ακραίες μορφές του πεσιιμισμού,του γνήσιου μηδενισμού» Και σίγουρα μια τέτοια εμφάνιση δεν σημαίνει απαραίτητα τον εκφυλισμένο αιώνα μας αλλά την αντίστροφη μέτρηση.

Απ’όλα αυτά ίσως τίποτα να μην αποτελεί κομμάτι έστω κάποιας λύσης,αφού αμφιβάλλω για το αν αυτή υπάρχει παρά μόνο σαν τομή ή φαινόμενο.Τι συμβαίνει όταν δεν μπορείς να την πλησιάσεις;Τότε κάνει την εμφάνισή του εκείνος ο σπουδαίος,ο “πως τον λένε”,που απλά έτυχε να βρεθεί ανάμεσα σε ένα πλήθος εγκεφαλικά κοιμισμένων και να κάνει τη βαρύγδουπη διαφορά του..οραματιστή,του σκεπτόμενου σωτήρα και να βρεθεί στα χέρια του το σκήπτρο της πρωτοβουλίας.Κι από το μέγα προσκύνημα δε θα μπορούσε να δει κανείς τίποτα άλλο από σβέρκους δίχως κεφάλια.Συνήθως μας σέρνουν.Αυτό συμβαίνει.Και αν τύχει και χτυπήσουμε κάπου δεν θα κατηγορήσουν τον εαυτό τους,που μας έριξαν πάνω σ’αυτό,αλλά εμάς τους ίδιους που δεν προσέχαμε που πηγαίναμε!!!Με δυσκολία πείθομαι για το αν ο άνθρωπος ωριμάζει.Πάντα θα παραπονιέται επειδή του πήραν το παιχνίδι,επειδή δεν του έδωσαν τη λιχουδιά του,επιεδή του “άλλου”είναι καλύτερο από το δικό του και πάντα θα έχει την ανάγκη να αισθάνεται τη σκιά μιας γκουβερνάντας.Δύσκολο το συμπέρασμα και ακόμα πιο δύσκολη η λύση,σίγουρα όμως μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα άλλο πρόβλημα.Οι προσκλήσεις έχουν μοιραστεί.Το πάρτι είναι για όλους.Άλλωστε η “επανάσταση” είναι σαν τις εκπλήξεις.Όσο επαναλαμβάνονται,τόσο χάνουν τη δύναμή τους,γι’αυτό είναι καλό να περιμένουμε όλους τους καλεσμένους.

Στελίνα Αποστολοπούλου

Ευχαριστώ τη Nana Nestoros για την ευκαιρία έκφρασης,έμπνευσης και εξομολόγησης που μας δίνει!!

http://camerastyloonline.wordpress.com/2011/09/14/synentefxi-ioannas-katsioura-sti-stelina-apostolopoulou-100-thousants-poets-for-change/

Μέσα από τη συμμετοχή μου σ’ αυτό το κορυφαίο γεγονός χαίρομαι που θα ενώσω τη φωνή μου με τη φωνή όλων σας – και από την Ελλάδα, από την πόλη του Βόλου, από το νησί μου τη Σκόπελο ως την πιο μακρινή άκρη του πλανήτη μας – για αλλαγή, ειρήνη και αγάπη, για τόσα απλά και αυτονόητα που μπορούν να κάνουν τη Γη μας πραγματικό Παράδεισο, για ν’ ανθίζουν μόνο χαμόγελα στα χείλη μας και κυρίως των παιδιών…
Χαίρομαι που, έστω και στο ελάχιστο, θα συμβάλλω στο ν’ ακουστεί παντού το μήνυμα μας για πραγματική αλλαγή…

ΕΛΛΑΔΑ
Ανατολή σε γύρεψα στις θάλασσες του κόσμου
Βάλε μου μύρτα στα μαλλιά κι ένα κλωνάρι δυόσμου
Γιατί δε ρώτησα ποτέ, γιατί αναστενάζω
Δεν τελειώνει η γιορτή στεφάνι σα σε βάζω
Ελλάδα, η ιδέα σου ταξίδι μέσ’ το χρόνο
Ζαφείρια, διαμαντόπετρες για τ’ όνομά σου μόνο
Ηλιόχαρες οι κόρες σου κι ημίθεοι οι γιοί σου
Θεούς γεννάει, κι ήρωες, η καλομάνα γης σου
Ίκαροι σ’ ονειρεύτηκαν με μια φωτιά στο πνεύμα
Κάψαν φτερά τους και καρδιά για τ’ ουρανού το νεύμα
Λιοντάρια βύζαξες κι αητούς με της καρδιάς το γάλα
Μνήμες και θρύλους χάραξες σε μάρμαρα μεγάλα
Ναοί κι ανάκτορα, φιλί ατέρμον στους αιώνες
Ξυπνάνε έπη μυθικά κι ιωνικές κολόνες
Οράματα δαφνόσπαρτα κρεμάς στου νου τις σκάλες
Περάσματα και αν περνάς με στάχτες και αιθάλες
Ροδόσταμο στο διάβα σου κερνάς και αμβροσία
Στα λόγια σου και στη σιωπή ξυπνά αθανασία
Τηλέμαχοι στα χέρια τους κρατούν ουράνια τόξα
Υφαίνουν Πηνελόπες φως για τη δική σου δόξα
Φάρος λαμπρός, μ’ ακολουθείς στης νύχτας την αλμύρα
Χαράματα με σεργιανάς με γιασεμιά και μύρα
Ψάλλει για σένα μια θεά μ’ ασπίδα και με βέλος
Ωραία και αθάνατη, χωρίς αρχή και τέλος.

ΕΔΩ
Φέρνει η νύχτα όνειρα
και η αυγή χρώματα χίλια,
σε καρτερούνε τα σκαλιά
γοργά την πόρτα να περάσεις,
του ήλιου το φως Εδώ γλυκό,
γλυκός και ο ιδρός του μόχθου,
η γη γεννοβολά ανθούς,
μάννα που κρυφολαχταράει,
κόρες ξανθές οι λεμονιές,
λεβέντες μορφονιοί τ’ αμπέλια,
μ’ έρωτα πρώτου προθυμιά
σοδειά απλόχερα φιλεύουν
και το ξωκλήσι τ’ αι-Λια
σκορπά λιβάνι κι’ άγιο μύρο,
στις κάμαρες τις καθαρές,
σ’ αυλές, ξαμπάρωτες οι θύρες
και στο χαγιάτι ένα κλωνί
γελά στου πέλαου το κύμα,
το λιόγερμα ο ουρανός
κι η θάλασσα διπλά γιορτάζουν
κι απέ χαρίζουν στους θνητούς
της νιότης τ’ άσπρο το μαντήλι,
σε καρτερεί η Σκόπελος
γοργά την πόρτα να περάσεις,
του ήλιου το φως Εδώ γλυκό,
γλυκό σαν της αγάπης χάδι.

ΑΧ, ΜΠΑΡΜΠΑ ΓΙΑΝΝΗ ΛΙΟΥΓΑΡΗ
Αχ, μπάρμπα Γιάννη Λιούγαρη,
αλισφακιά και ρόσμαρι
με πότιζες τα βράδια,
μου ‘λεγες με αγώνα, πίστη και δουλειά
κάποτε θα ‘ρθει ξαστεριά
θα φύγουν τα σκοτάδια.

Θα ‘ναι αφέντης ο λαός
και η ψυχή ένας ναός
κι εγώ θα συμπορεύομαι,
κι έλεγες θα ‘ρθει ανατολή
μα ‘γω το πρώτο της φιλί
ακόμα ονειρεύομαι.

Αχ, μπάρμπα Γιάννη Λιούγαρη,
μ’ αλισφακιά και ρόσμαρι
στόλιζες τα μαλλιά μου,
μου ‘λεγες νέγροι και λευκοί είν’ αδερφοί
μα ως τώρα τ’ άδικο, καρφί,
ματώνει η αγκαλιά μου.

ΕΛΛΕΙΨΗ
Δεν απογοητεύτηκα
που δεν ήσουν ικανός, καπετάνιε,
μα που δεν λάτρεψες τη θάλασσα.
Δε φοβήθηκα
την τρίαινά σου, Ποσειδώνα,
αλλά το φουρτουνιασμένο σου μυαλό.
Δε με τρόμαξε
το ξίφος σου, άγριε πολεμιστή,
αλλά η πολεμόχαρη καρδιά σου.
Δε λυπάμαι
που σκότωσες ,καημένε Κάιν,
μα που δεν αγάπησες.

ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
Στη μέση του καλοκαιριού
ήλιος που δε βασίλευες
στ’ άρμενα των πειρατικών,
στου λογισμού τη στάση,
τις ώρες του μεσημεριού
αγριομέντα φίλευες
στον οργασμό των αμπελιών,
στου έρωτα τη βιάση.
Μέρα και νύχτα την καρδιά
στον κόσμο την ταξίδεψες
στ’ άγιασμα των ωκεανών,
στου γιασεμιού το σφρίγος,
να ‘χει να λέει στα παιδιά
ήλιος που δε βασίλεψες
στο στεναγμό των ποιητών,
στης προσμονής το ρίγος.

Συνιορίτσα Σκλάβου-Καραγιαννάκη
Σκόπελος